Na het ontbijt in het hotel lopen we de stad uit, via een lange, drukke straat met alle mogelijke winkeltjes en straathandel, gegroepeerd naar genre: 50 m gereedschap, 50 m meubels, een grote berg schoenen enz. Op een parkeerplaats staat de markt in levende have: kippen, kuikentjes, eenden, kalkoenen, konijnen, opeengepakt in hokjes of dozen.

Na de brug over de rivier gaat de route in de volle zon langs de asfaltweg. Om even te pauzeren gaan we in het enige kleine schaduwplekje zitten: op een stoeprand, om een kilometer verder te merken dat we ook in één van de leuke barretjes van een uitspanning rond een vijver wat hadden kunnen drinken….

Rond 12.00 uur zijn we in Shushice. We hebben op dat moment ca. 10 km gelopen en willen ons even beraden over hoe nu verder, want Mariette ziet er tegenop om de bergen op te lopen met haar rugzak op. Bij de plaatselijke bar kan een jongeman die Engels spreekt ons adviseren over de route in de bergen die hij goed kent en over bussen. Hij draagt wat alternatieven aan. Mariette gaat proberen per minibus via Elbasan ons eindpunt Mirakë te bereiken. Ik besluit alleen de bergen in te gaan en de oorspronkelijke route volgens plan te gaan lopen. Om 12.30 uur zeg ik Mariette gedag en ga op pad.

Op een brede onverharde weg loop ik het dorp uit. Plots loopt een jongetje van 5 a 6 jaar met mij mee, hij kopieert mij door zijn plastic tasje dragen als rugzak. Het pad gaat na de laatste bebouwing geleidelijk omhoog. Bij een plek waar water uit de berg komt tap ik mijn flesje vol. Een brommer waarop 2 jongens zitten stopt naast me. Ze tappen ook water en willen met me op de foto. Ik loop verder naar de plek waar de navigatie aangeeft dat de route het pad verlaat, om vervolgens steil omhoog te gaan over een steenstort. Het kost me anderhalf uur om van 240 m. naar 460 m. te klimmen in de volle zon. Om de paar stappen moet ik stoppen om op adem te komen. Eenmaal boven gekomen blijkt er een brede zandweg verder te gaan. Ik ben verbaasd als er een auto naast me stopt. Door het raampje praat ik even Engels met het gezin in de auto. Verder lopend tref ik een overstroomde weg. Ik kan langs de zijkant passeren en loop omhoog richting een radiatoren. Op het hoogste punt van de route (ca.600 m.) pauzeer ik en eet mijn boterhammen. Mariette bericht dat ze een onderkomen heeft gevonden in Mirakë. Na mijn pauze begin ik aan de afdaling die geleidelijk verloopt. Na het passeren van de gammele stalen brug over een zijrivier van de Shkumbin loop ik naar de brug van Mirakë.

Even over 18.00 uur ben ik bij het hotel Ballkan en voeg me bij Mariette op het terras aan de rivier, een heerlijke plek. Nadat twee Korça biertjes ga ik me douchen en daarna gaan we op het terras een pasta eten met de voor ons gebruikelijke halve liter lokale wijn.

Gelopen 25,54 km