We gaan ontbijten en laten de rugzak op de kamer staan. Op het plein voor de Iglesia Santiago wordt de markt opgebouwd. Het is nog voor 8.00 uur maar het café van de overdekte markt is al open. Met koffie en chocoladebroodje gaan we de dag beginnen. We halen vervolgens onze rugzakken op en lopen naar de kathedraal. Hij is zowaar open. Het koor staat meteen bij de ingang in een afgesloten ruimte, in plaats van achter het altaar, iets wat we hier wel vaker hebben gezien.

De route gaat vandaar de stad uit, de landerijen in. Wanneer we onze eerste korte pauze hebben onder een boom, komt er ineens een grote schaapskudde met herder en een paar honden langs. We lopen vele kilometers rechtdoor op een half verharde weg tot we uiteindelijk bij het dorp Rincón de Soto komen. Soto betekent oevergebied van een rivier, hier de Ebro. Langs beige/gelige bebouwing vinden we onze weg naar de kerk en ploffen neer op een terrasje er tegenover, La Esquina. Mariette krijgt een telefoontje van onze ‘hospita’: ze heeft ons zien zitten en komt ons de sleutel van ons appartementje brengen, dat een paar huizen verderop ligt.

Het smalle huis is mooi modern verbouwd, het heeft een aantal kamers, de eigenaresse Fabiola woont er zelf niet. Het thema van het pension is Mares y Suenos (zeeën en dromen), onze kamer heet Baltische Golf. Op onze kamer hangt een afbeelding van de ‘Nieuwe wassende graade paskaart over de gehele Oost-Zee’ van Nicolaas de Vries, hoe toepasselijk. Fabiola heeft in het keukentje beneden
broodjes en fruit voor ons ontbijt klaargelegd en er is een koffieapparaat.

We lopen wat in het dorp rond. In de straat om de hoek van ons pension zien we een kunstenaarsatelier. Een man komt op ons af, hij blijkt de kunstenaar zelf: Cecilio Medrano Mendizabal. Hij loopt met ons mee naar de achterkant van zijn huis, dat helemaal vol mozaïek zit. Iets verderop toont hij door hem gemaakte beelden, o.a.van een peer (het voornaamste product van de streek). In zijn huis heeft hij een verzameling zwaarden en degens; in zijn atelier aan de overkant 600 schilderijen van zijn hand, in rijtjes opgesteld.

Voor ons eten kiezen we La Cantina uit, waar Wim geniet van zijn sepia (inktvisschotel) en Mariette van een cordon bleu, beide met een berg geroostere groene pepertjes. We vragen om een lokale wijn en krijgen een mooie Vinedas Real Rubia uit 2018 uit Aldeanueva, een naburig dorp.

Een laatste blik op de rommelige uitbundige ooievaarsnesten op de kerktoren, en we gaan slapen.

[Show as slideshow]