Het is steeds mijn plan geweest om na de 88 tempeltocht een bezoek te brengen aan Koyasan. Het heeft alles met elkaar te maken. De henro michi is 1200 jaar geleden ingesteld door Kobo Daichi. Tijdens de tocht waren de meeste tempels gebouwd of ingesteld door hem. De hele tocht wordt gezien als een zoeken naar de geest van Kobo Daishi om zo een beter mens te worden. Op de berg Koyasan heeft Kobo Daishi een tempelcomplex met klooster gesticht. Dat is uitgegroeid tot een van de grootste religieuze centra van Japan. Het is dus ook de plek waar het Mausoleum van hem staat. Het is daarom voor pelgrims de plaats om hem, na het volbrengen van de tocht, te danken en te eren. Vandaar dat ik het ook van plan was. Toen ik gisteren wat informatie door las, kwam ik er achter, dat vandaag de geboortedag van Kobo Daishi wordt gevierd in Koyasan. Als toeval niet bestaat, is het toch bijzonder dat mijn bezoek zo uitkomt. Om 6.30 uur stap ik op de trein. Na één keer overstappen op een andere trein, en één keer op een kabeltrein en een keer op een bus, ben ik ruim 2 uur later in Koyasan. Het ligt op 900 meter en staat op de werelderfgoedlijst van Unesco. Ik heb geluk met het weer. De zon is gaan schijnen. Ik begin met een wandeling van 2 kilometer over Okunoin, een ereveld met meer dan 200.000 monumenten en graven. Belangrijke geestelijken maar ook keizers hebben hier een mausoleum. Sommigen stammen uit de 15e eeuw. De ceders, ook al eeuwen oud, dragen bij aan een waardige sfeer. Het is druk met bezoekers. Bij het Kobo Daishi Gobyo (mausoleum) laat ik de kalligrafeur de eerste bladzijde vullen van mijn boek. Ik ga even in een speciale ruimte voor henro’s zitten. Dan loop ik over een ander pad terug. Als ik op een kruispunt even rond sta te kijken, spreekt een Japanse man me aan. Hij wil me rondleiden in de hoofdtempel Kongobuji. Ik was daar toch op weg naartoe, dus een privé gids kan ik wel gebruiken. Omdat het een bijzondere dag is, mogen we in alle ruimtes komen. Ik zie een groep in klederdracht religieuze dansen uitvoeren onder begeleiding van muziek uit bijzondere instrumenten. Na een bezoek aan de Zen-tuin beland ik in een theeceremonie met monniken en nonnen. Allemaal jonge mensen. Dan zie ik de keizerlijke verblijven, de keuken, waar nog steeds één keer per jaar voor 2000 mensen rijst gekookt wordt. Na de rondleiding begint in de hoofdstraat de optocht. Verschillende groepen trekken voorbij. Shikoku is goed vertegenwoordigd met twee groepen verkleed als henro. Geluidswagens laten muziek horen waar de groepen op bewegen. Er is ook een muziekkorps en er zijn 2 praalwagens, een vis en Kobo als opblaaspop. Alle leeftijden doen mee. Maar vooral de allerkleinsten zijn aandoenlijk. Net als een groep gehandicapten. Sommigen lopen, maar het merendeel in de rolstoel. Als de optocht voorbij is loop ik nog even door de straat. Dan neem ik de bus en begint de omgekeerde reis terug naar Osaka. Tegen 17.00 uur ben ik terug en neem een bad. Daarna ben ik wel aan een biertje toe.

Klik hier voor de foto’s