De eerste zorg, nadat ik het hotel heb verlaten, is om een ontbijt te regelen. Ik heb vanochtend liever geen hotelontbijt. Belegde broodjes en melk zijn snel gevonden. Ik loop daarna door een smal zijstraatje parallel aan de hoofdweg. Na twee uur lopen, zie ik, aan een rivier zonder water, een mooi plekje om te pauzeren. Mij is verteld, dat het regenseizoen in juni valt. Dit jaar zou het wat verlaat zijn. Ik hoop dat de rivier nog even droog blijft. Op een goed moment zie ik Kathy over de brug lopen. We zwaaien naar elkaar. Als ik weer verder loop, kom ik hem even later tegen bij een shrine. Ik ga bij hem zitten. Hij verteld me, dat de plek is gewijd aan een boom, die Kobo Daishi nog geplant zou hebben. De resten van de boom liggen er nog. Er komt een vrouw naar ons toe, die ons allebei 200 yen geeft als ossetai. We danken haar hartelijk en lopen samen verder. Tegen lunchtijd stoppen we weer bij een kleine shrine. We gaan op de trappen zitten lunchen. Het is inmiddels broeierig warm geworden als we weer verder lopen. We pauzeren nog een keer. Een vrouw spreekt met Kathy. Hij laat haar raden waar ik vandaan kom. Amerika, Rusland, Canada gokt ze. Als ik het goede antwoord geef, gaat ze drinken voor ons halen. We blijven nog even kletsen, waarbij Kathy als tolk optreedt. We lopen daarna rechtstreeks naar de ryokan. Voor de deur wordt aan de weg gewerkt. De gastvrouw staat ons al op te wachten. Terwijl ik naar de ofuro ga, belt zij om een overnachting voor morgen te regelen. Bij het eten blijkt dat deze ryokan al 3 generaties bestaat. Meer dan 90 jaar worden hier pelgrims ontvangen. Kathy speelt als tolk een belangrijke rol.

Klik hier voor de foto’s