Een uitgebreide nachtrust maakt dat ik niet al te vroeg wakker ben. Tent afbreken en rugzak inpakken kost een kwartier. Het dorp slaapt nog als ik om 7.15 uur op pad ga. Ik voel me goed. Het weer is goed dus laat de dag maar komen. Eerst gaat het naar het meer “Ennerdale Water”. Het pad gaat over de zuidoever. Door de vele rotsen en clifs is het al aardig klauteren. Het uitzicht is prachtig, de stilte immens. Hier kom ik enkel schapen en hooglanders tegen. Als ik het riviertje “Liza” oversteek zie ik een groep kinderen in de rivier. Even later passeer ik “Gillerthwaite Field Centre”, een centrum voor natuurrecreatie en educatie. Er volg dan een lang eentonig pad door de bossen. Het komt uit bij Black Sail Hut, een onderkomen voor wandelaars. Ik ga daar op een bank zitten en eet een Sultana. Dan kom een wandelaar aanlopen die ik eerder heb gezien. Het is een jongeman van in de 30. Hij stelt zich voor als Paul uit Southampton. We kletsen even en dan gaat Paul als eerste weer verder. Ik volg kort daarop. Er volgt een genadeloze klim naar bijna 600 meter. Het pad wordt gevormd door grote rotsblokken. Na een kleine 2 uur klauteren ben ik boven. De enigen die mijn prestatie schaapachtig waarnemen, zijn schapen. De afdaling die volgt, loopt over een oud spoortracé van een oude mijn. Het gaat kaarsrecht en stijl naar beneden. Daar is een bezoekerscentrum met een museum van de mijn. In het bijbehorend restaurant schenk ik mezelf koffie met een scone. Nog anderhalf uur lopen naar Rosthwaite. Onderweg informeer ik bij een boerderij of ik er kan staan. Kan, maar ze hebben verder niets ik loop verder en kom even voor het dorp een boerencamping tegen, waar ik ga staan. Als ik ben geïnstalleerd neem ik een douche. Als de campingbaas geld kom halen vraagt hij wat voorzichtig naar mijn leeftijd. Als ik die noem, is hij verbaasd. “And you carry your own stuff?”. Blijkbaar is het normaal dat mensen hun bagage laten vervoeren. Ik loop vervolgens in 10 minuten naar een hotel met bar. Ik vraag naar internet, maar dat wordt alleen aan hotelgasten gegund. Er is hier ook geen telefoon signaal. Als ik er wat van zeg, haalt de man achter de balie de schouders op. Daar komen de mensen hier voor, om niet verbonden te zijn. Ik vind het maar niks en ga in de bar wat eten en drinken bestellen.na het eten schrijf ik mijn verslag en loop daarna naar de camping terug.

Klik hier voor de foto’s