Het was een regenachtige nacht. Als ik opsta is het droog maar fris. Ik neem een uitgebreide douche. Bij de winkel naast de camping koop ik een kop koffie en een broodje. Het is wat onwennig niet meer te hoeven lopen. Om de voeten toch nog even te verzetten maak ik een stadswandeling. Als het 10.00 uur is geweest, ga ik naar het Hugenotenmuseum. Op twee verdiepingen wordt de geschiedenis van de Reformatie en de gevolgen voor de Hugenoten uit de doeken gedaan aan de hand van tekst en beeld. Het deel met werktuigen en gebruiksvoorwerpen vind ik minder intetessant. Als ik rond ben gelopen kom ik terug bij de bali en raak aan de praat met vrouw achter de bali. Er staat een kaart van de route waarop ik haar wijs en zeg dat ik dat de afgelopen maanden volledig heb gelopen. Ze raakt enthousiast en belt een collega van boven. Ik beveel ze enige dingen aan ter verbetering o.a. uitreiken van een certificaat, oorkonde of hugenotenkruis aan iemand die de hele route heeft gelopen. Ook moet een loper van het Hugenotenpad als zodanig herkent kunnen worden. En over de route zelf maak ik e.e.a. duidelijk. De vrouw van boven schrijft alles al op. Ze gaat het bespreken met het hoofd van het genootschap. Dat is de burgemeester van Neu Isenburg. Mijn telefoonnummer er bij zodat hij mij kan bellen. Als ik afscheid neem krijg ik een boek over Bad Karlshafen cadeau. Het was een leuke ontmoeting. Van mevrouw Römer die me gisteren zou bellen, heb ik niets meer gehoord. Benieuwd hoe dit gaat. Het was in elk geval een mooie afsluiting van mijn Hugenoten-avontuur. Ik ga wat lunchen. Daarna kijk ik hoe ik morgen terug zal reizen. En dan is deze tocht in het voetspoor van de Hugenoten voorbij.

Klik hier voor de foto’s