Het ontbijt krijg ik op de kamer geserveerd. Terwijl ik eet kijk ik het nieuws. Polen heeft verloren van Portugal. Ander nieuws is er blijkbaar niet. Ik zet de tv uit. Voor het Kurhuis stap ik op de bus en rijd naar de plek waar ik gisteren ben gestopt. Via de meest authentieke straat van Dornholzhausen waaraan ook het oude kerkje staat, loop ik de stad uit. Opvallend dat nog steeds straten met “allee” en “chaussee” worden genoemd. Eenmaal de stad uit passeer ik een golfbaan. Daarna loop ik een stuk met een mooi uitzicht op de Bad Homberg en daar achter de skyline van Frankfurt. Verder lopend tref ik een echtpaar dat een wandeling maakt. Hij spreekt me aan met de mededeling dat ik er uitzie alsof ik nog een eind moet lopen. Ik stel vast dat hij dat goed heeft gezien. Er ontstaat een leuk gesprek. Ze wonen hier en kennen de omgeving goed. Ze noemen allemaal dingen die ik moet gaan zien. Als ik daarop zeg dat ik het Hugenotenpad loop, zijn ze geintersseerd en vragen me van alles over de tocht. Dan vertelt hij dat hij zelf een afstammeling van Hugenoten is. Als ik vraag naar zijn naam blijkt dat zijn overgrootvader de naam heeft veranderd in een meer Duits klinkende naam. Dat vergrootte de kans op werk. Hij neemt zijn pet af en vraagt: Ben ik een Hugenoot of niet. En inderdaad met zijn bruine ogen en zwart grijzend haar is het geen Duitser. We nemen afscheid en ik loop verder. Ik ben dan al snel in Friedrichsdorf. In het centrum worden biertenten en worstketen neergezet voor de jaarlijkse “gemeindefesten”. In 1687 werden door graaf Frierich II 38 Hugenotenfamilies uitgenodigd zich hier te vestigen. Het waren bekwame textielarbeiders die de regio economisch tot bloei brachten. Ik loop verder en kies de route die het spoor volgt. Rond het middaguur ben ik in Wehrheim. Ik haal wat melk bij de super en ga op een bank zitten lunchen op een ongezellig plein. Het is nog 5 kilometer en dan ben ik in Usingen. In dit aardige paatsje wil ik overnachten. Ik vraag iemand of er een VVV is. Dat zit in het gemeentehuis. Als ik er heen loop is het gemeentehuis gesloten. Ik zoek wat rond en stap een reisbureau binnen. De vrouw achter het bureau geeft een Gästehaus en een camping aan. Het eerste is gesloten en de camping ligt 3 km buiten de plaats. Ik loop er toch heen. Het loopt op een teleurstelling uit. Het blijkt een soort volkstuincomplex te zijn. Ik loop terug naar de stad. Bij een hotel zie ik een telefoonnummer en bel. De man die ik aan de telefoon krijg zegt me een kamer toe maar hij komt pas om 17.30 uur. Ik ga op een terras wat drinken. Weer bij het hotel is de jongeman gearriveerd. Ik installeer me en neem een douche. Daarna ga ik wat eten.

Klik hier voor de foto’s