Om 7.00 uur staat Gino al op me te wachten. Hij heeft me een ontbijt beloofd en hij houdt zijn woord. Het is niet veel meer dan één klein kopje koffie, een flesje fruitsap en wat zoete plasticverpakte cakejes. Nadat er is betaald, zet Gino een stempel in mijn paspoort. Ik pak de spullen van de kamer en neem afscheid van Gino als van een vriend.

De weg terug naar de bar in het centrum waar ik gister ook zat is zo weer gevonden. De mobiel sluit automatisch de WiFi weer aan zodat ik, bij een wat uitgebreider kop koffie, mijn verhaal en de foto’s kan versturen. Dan ga ik op pad. Buiten het centrum is de woonbebouwing van een treurigmakende lelijkheid. Bij een school is de straat afgesloten voor verkeer omdat kindbrengende ouders de weg volledig bezetten. Als ik er doorgekomen ben, is een supermarkt mijn volgende halte om fruit en melk te kopen. De route gaat, eenmaal de stad uit, langs een oud militair vliegveldje. Er staat een oud vliegtuigje in het gras dat er van getuigt. Na een brug over het spoor kom ik bij een rotonde. Vandaar gaat het langs de hoofdweg richting Piedmonte San Germano.

In een parkstrook langs de weg ga ik even zitten en eet een banaan. Daarna steek ik door naar een weg verder van de hoofdweg af. De omgeving is niet erg boeiend. Als het vervolgens ook nog gaat regenen, wordt het nog triester. Jas en hoes komen er weer aan te pas. Ik besluit weer langs de hoofdweg te gaan lopen, daar zijn meer schuilmogelijkheden. Het gaat ook onweren en waaien. Het zijn de voorbodes van een hevig noodweer. Ik schiet als het los barst bij een Fiat garage tussen de te koop staande nieuwe auto’s die onder een grote dome-tent staan en wacht tot het wat minder tekeer gaat. Via de parallelle weg loop ik naar Cassino. In het centrum ga ik in een bar zitten en bestel koffie en brood. Het centrum van Cassino ziet er niet oud uit. Als ik de bar verlaat, schijnt de zon. Op zoek naar een onderkomen bij de zusters van liefdadigheid loop ik het centrum uit in de richting waar ik vandaan ben gekomen. Als ik het adres heb gevonden, bel ik aan. Een zuster komt naar het hek en legt uit dat de Corona-pandemie de zusters heeft doen besluiten, geen pelgrims meer te slapen te leggen.

Teleurgesteld steek ik de weg over en ga bij een bar een bier drinken. Op mijn mobiel zoek ik via Booking een B&B en vind niet ver bij mij vandaan een onderkomen. Het plan om Montecassino te bezoeken moet ik laten varen. Deze boven op een berg bij Cassino gelegen Abdij, bezit een interessant museum. Tegen 17.30 uur meld ik mij bij de B&B. Een jonge man die uitstekend Engels spreek laat mij binnen en brengt me naar mijn kamer. We praten ondertussen over de impact van de Corona op de samenleving en de economie. De kamer ziet er goed uit. Als het 19.00 uur is geweest ga ik bij een Pizzeria om de hoek eten, pasta met zeevruchten en daarna een stuk vlees. Kauwend op het vlees, voel ik iets hards. Terug op de kamer zie ik dat er een tand is afgebroken. Deze dag was al niet de fijnste, maar nu wel de beroerdste.

Gelopen: Aquino – Cassino 20,62 km

[Show as slideshow]